Mekke’de Daru’l-Erkâm, Medine’de ise Mescid-i Nebi’nin yanında Suffe, sahabeden pek çok Kur’an hafızının yetiştiği yerlerdir. Nazil olan her ayet Hz. Peygamber’in yanısıra birçok sahabe tarafından ezberlenmiştir. Ayrıca o dönemde yazı yazma imkânlarının sınırlı olması, Hz. Peygamber ve ashabını Kur’an’ı ezberlemeye sevk etmiştir. Hafızlık, Hz. Peygamber’den sonra Hulefa-i Raşidin, Emevi ve Abbasi dönemlerinde de devam etmiş, hatta bu dönemlerde Kur’an okumayı öğrenme ve ezberleme çabaları, önceki dönemlere nazaran daha da artmıştır.

Hafızlık eğitiminin daha sonraki dönemlerde sistemleştirildiğini, örneğin; Selçuklular döneminde Daru’l-Huffaz ve Daru’l-Kurralar kurulmasıyla kurumsal hâle getirildiğini söylemek mümkündür. Osmanlı döneminde “Sıbyan Mektebi”ni yani temel eğitimi tamamlayan bir öğrenci, önce alt seviyedeki bir Darü’l-Huffaza gider, orada hafızlığını tamamlar, sonra kıraat vecihlerini ve okuyuş usullerini öğrenmek amacıyla Daru’l-Kurraya devam ederdi. Bu kurumların başındaki hocalara Reisü’l-Huffaz ve Reisü’l-Kurra denirdi. (Baltacı, Cahit, “Türk Eğitim Sistemi içinde Kur’an Kursları”, Kur’an Kurslarında Eğitim, Öğretim ve Verimlilik Sempozyumu, Ensar Neşriyat, İstanbul 2000) Hafızlığa başlamak için belirli bir yaş sınırı konulmamış olmakla birlikte, Sıbyan Mektebinden sonra 9-10 yaşlarında hıfza başlandığı anlaşılmaktadır. Bilindiği kadarıyla Osmanlıda ilk Daru’l-Kurra Bursa’da Yıldırım Bayezid tarafından Ulu Cami bünyesinde yaptırılmıştır. (Öcal, Mustafa, “Türkiye’de Kur’an Eğitim ve Öğretiminde Görülen Gelişmeler ve Bir İcazetname Örneği”, UÜİF Dergisi, Sayı: 2, XIII, Bursa 2004. s. 85)